Przewodnik Katolicki o 15- leciu Hospicjum w Złotowie
Jubileusz Hospicjum św. Elżbiety
w Złotowie
„Mówię wam, trzeba ludzi zawsze uszczęśliwiać”
Tymi słowami św. Elżbiety można podsumować 15-letnią działalność hospicjum
w Złotowie, jako miejsca danego ludziom cierpiącym od Boga. Placówka prowadzona jest przez Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety i jest otwarta na każdego cierpiącego i potrzebującego.
Historia każe się cofnąć do chwil, kiedy w budynku przy ulicy Panny Marii 7 istniało przedszkole Caritas, nad którym mieszkały elżbietanki, a wśród nich siostra przełożona - Kinga Barzowska CSSE. To dzięki niej powstało stowarzyszenie, którego celem było powołanie hospicjum stacjonarnego oraz wspieranie jego późniejszej działalności. Rok 1997 okazał się przełomowy. Siostry otrzymały na własność, poświadczony aktem notarialnym, budynek przy wspomnianej ulicy. Jego stan był wręcz katastrofalny, a kosztorys niezbędnych remontów opiewał na kwotę trzystu tysięcy złotych.
Dzięki uporowi i wytrwałości siostry Kingi obiekt zyskał nowy blask, a pomoc nadchodziła z najróżniejszych stron Polski oraz z zagranicy.
Hospicjum św. Elżbiety w Złotowie rozpoczęło swoją działalność 14 września 1998 roku. Pierwsza pacjentka została przyjęta już 2 października. Placówka dysponowała szesnastoma łóżkami. Szybko okazało się, że potrzebna będzie rozbudowa. W styczniu 2001 roku Rada Miejska w Złotowie podjęła decyzję o przekazaniu zgromadzeniu działki położonej w sąsiedztwie hospicjum. Także tym razem nie zabrakło firm, placówek, przedsiębiorców, którzy zaoferowali swoją pomoc. Drugie skrzydło poświęcono i otwarto 26 września 2002 roku.
Dzisiaj Hospicjum św. Elżbiety to nowoczesny budynek, pod którego dachem znajdują schronienie chorzy, cierpiący, wśród nich również dzieci. Placówka dysponuje około pięćdziesięcioma miejscami, nowoczesnym wnętrzem, sprzętem do rehabilitacji oraz ogrodem. Poza tym jest prowadzona poradnia opieki paliatywnej i walki z bólem, zespół opieki domowej, oddział dziennego pobytu. Dzieło wspierane jest przez Caritas Diecezji Bydgoskiej.
Chorymi opiekują się siostry, lekarze, pielęgniarki i wolontariusze. - Hospicjum to mój drugi dom. Miejsce, w którym odnalazłam sens swojego życia - powiedziała Katarzyna Paluszkiewicz - od dziewięciu lat opiekun medyczny. - Moje pierwsze wykształcenie to technik ekonomista. Pracowałam przez dwanaście lat w banku i w ogóle się tam nie odnalazłam. Gdy przyszłam do hospicjum, przekwalifikowałam się i wtedy dopiero poczułam, że jestem komuś potrzebna. Bycie blisko Kościoła pomaga mi w dostrzeganiu cierpiącego Chrystusa w każdym chorym. Nie zamieniłabym tej pracy na żadną inną - dodała.
Tadeusz Michalak pochodzi z Zielonej Góry. Do hospicjum w Złotowie trafił ze względów rehabilitacyjnych ponad cztery miesiące temu. Cierpi na zanik mięśni. - Wcześniej spotykałem się z określeniem, że hospicjum to „umieralnia”. Dzisiaj sam doświadczam, że jest zupełnie inaczej. Wiem, że hospicjum to też życie. Może inne życie, ale godne. Ludzie tu pracujący są całym sercem oddani służbie. Tutaj człowiek czuje się bezpieczny. Wręcz nie zauważa, że inni cierpią i odchodzą. Dzisiaj po rehabilitacji mogę sam jeść, operować rękami czy pochylać się do przodu. Jestem szczęśliwy, że tu jestem - powiedział. - To miejsce jest mi dane od Pana Boga. Czuję Go wszędzie
i w każdym człowieku. W 2000 roku przeszłam pierwszą operację w Poznaniu. Potem były kolejne. Dzisiaj całym sercem jestem przekonana o potrzebie takich hospicjów jak to w Złotowie - dodała pacjentka Joanna Mathes.
Piętnastolecie stało się okazją do wielkiego dziękczynienia. Z tej okazji biskup ordynariusz przewodniczył Eucharystii w pobliskim kościele p.w. Św. Stanisława Kostki.
W świątyni zgromadzili się kapłani, siostry zakonne, pracownicy, wolontariusze, podopieczni i rodziny chorych.
Katarzyna Jarzebowska